Neron, właśc. Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus, był rzymskim cesarzem panującym w latach 54-68 n.e. Jego osobowość budziła skrajne emocje – był zarówno doceniany za swoje reformy, jak i potępiany za okrucieństwo. Był pierwszym cesarzem, który otwarcie deklarował się jako artysta, muzyk i aktor, co było w ówczesnym społeczeństwie czymś nowym i kontrowersyjnym.
Geneza i wczesne życie Nerona
Nero urodził się 15 grudnia 37 roku n.e. jako syn Gnejusza Domicjusza Ahenobarbusa i Agrypiny Młodszej, siostry cesarza Kaliguli. Po śmierci cesarza Klaudiusza, Agrypina żądna władzy zainicjowała spisek, który miał zapewnić synowi młodszemu, Nerowi, objęcie tronu. W ten sposób Nero został cesarzem w wieku 17 lat.
Dla większości swego panowania, Neron był manipulowany przez swoją matkę, Agrypinę. Doprowadziło to do sytuacji, w której Nero zlecił zamordowanie swojej matki w 59 roku n.e. Od tego momentu zaczął rządzić samodzielnie, wprowadzając reformy i zmiany w systemie administracyjnym i społecznym.
Pożar Rzymu i rzekome odpowiedzialności Nerona
W roku 64 n.e. Rzym nawiedził wielki pożar, który strawił znaczną część miasta. Po tej katastrofie rozpowszechniła się plotka, że to Nero sam nakazał podpalenie Rzymu, aby móc zrealizować swoje architektoniczne plany. Jednak historycy nie są zgodni co do tego, czy Nero rzeczywiście był odpowiedzialny za pożar, czy też była to jedynie plotka upowszechniona przez jego wrogów politycznych.
W odpowiedzi na oskarżenia, Nero nakazał przeniesienie winy na chrześcijan, co doprowadziło do brutalnych prześladowań tej społeczności. Po latach panowania z coraz większym brutalizmem, w 68 roku n.e., wojsko zbuntowało się przeciwko niemu, a Nero popełnił samobójstwo, aby uniknąć egzekucji.
Śmierć i dziedzictwo Nerona
Śmierć Nerona oznaczała koniec rodu julijsko-klaudyjskiego. Po jego upadku, rządy przejęli kolejno trzej cesarze, Galba, Oton i Witeliusz, co zapoczątkowało okres zamieszania i wojen domowych znany jako rok czterech cesarzy. Dziedzictwo Nerona budziło mieszane uczucia – jego okrucieństwo i despotyzm były powszechnie potępiane, podczas gdy jego reformy urbanistyczne i artystyczne były cenione przez niektórych historyków.
