Symbol chemiczny: Te
Nazwa łacińska: Tellurium
Nazwa angielska: Tellurium
Pochodzenie nazwy: od łacińskiego słowa Tellus, znaczącego "Ziemia".
Odkrycie: 1782 r. przez Niemca - Franza Müllera von Reichensteina
Gęstość (g/cm3): 6,25
Właściwości fizyczne: półmetal, tworzy 2 odmiany alotropowe: tellur krystaliczny (kruchy, srebrzystobiały o metalicznym połysku) i brązowoczarny tellur bezpostaciowy.
Typowa wartościowość: 4
Stopnie utlenienia: +6, +4, -2
Aktywność chemiczna: średnia, reaguje łatwo z fluorem, chlorem i litowcami (tellurki), po podgrzaniu z tlenem i wodorem. Rozpuszcza się w kwasach utleniających i zasadach.
Temperatura topnienia (0C): 450
Temperatura wrzenia (0C): 988
Typ przewodzenia: przewodnik (tellur krystaliczny)
Właściwości magnetyczne: diamagnetyk
Powszechność w skorupie ziemskiej (%wag): 2 x 10-7
Powszechność w organizmie ludzkim (%wag): -
Liczba znanych izotopów: 33 w tym trwałych: 8
Zastosowanie: jako dodatek do ołowiu nadający mu twardość i odporność na czynniki chemiczne. Związki telluru stosowane są do barwienia szkła na niebiesko, do produkcji detektorów podczerwieni (tellurek ołowiu PbTe) oraz jako środki owadobójcze.
|
