Symbol chemiczny: Zn
Nazwa łacińska: Zincum
Nazwa angielska: Zinc
Pochodzenie nazwy: od łacińskiego słowa zincum, znaczącego "bielmo, biały". Cynk jest srebrzysty, a jego sole - zazwyczaj białe.
Odkrycie: 1746 r. przez Niemca - Andreasa Marggrafa
Gęstość (g/cm3): 7,14
Właściwości fizyczne: metal, srebrzysty o niebieskawym odcieniu, średnio twardy i ciągliwy
Typowa wartościowość: 2
Stopnie utlenienia: +2
Aktywność chemiczna: średnia, reaguje z kwasami nieutleniającymi i utleniającymi, a także z mocnymi zasadami. Po ogrzaniu wchodzi w reakcje z tlenem, fosforem, azotem i fluorowcami.
Temperatura topnienia (0C): 419,5
Temperatura wrzenia (0C): 907
Typ przewodzenia: przewodnik
Właściwości magnetyczne: diamagnetyk
Powszechność w skorupie ziemskiej (%wag): 0,004
Powszechność w organizmie ludzkim (%wag): 0,0025
Liczba znanych izotopów: 23 w tym trwałych: 5
Zastosowanie: do powlekania metali warstwą ochronną, do wytwarzania baterii i ogniw. Związki cynku znajdują zastosowanie w malarstwie (tlenek - biel cynkowa), w lecznictwie (tlenek, siarczan) i do impregnacji drewna (siarczan). Siarczek cynku (ZnS) ma zdolność fosforyzowania po naświetleniu wiązką elektronów, więc stosowany był jako luminofor w kineskopach telewizyjnych.
|
